StadsWeb

Stad meer dan droag brôôd

Content

StadsWeb
Mun ouwe buurman Wullen van Saar, had 't er soms lol in om weg te kruepen als zun vrouw Gieltje even weg was om wat boodschappen te haelen.
opmaak
Verstoppertje speule

Mun ouwe buurman Wullen van Saar, had 't er soms lol in om weg te kruepen als zun vrouw Gieltje even weg was om wat boodschappen te haelen.

Als ze dan vrom kwam, liet hie heur schrikke deur opeens uit un kast, van achter een gerdien of van oender de taefel te voorschien te komen. Hie wist zun eige op de gekste plekken te verstoppen. Dur binne wel meer van die lui die altiet gekke diengen uutspoke, die kenne dat geweun niet laete. Kha wel us hore zaage dat tur twee gasten ware die dur eige verstopt hadde in un staende schemerlampe, je mot mar op hut idee komme.

Gieltje wist oenderhand wel, as ze tuus kwam in Wullem niet in de kaemer was, dat hie aregus weggekrope was. Ze begon dan te roepen: "Wullem kom te voorschien, ik weet toch wel dat je je weggekrope bint. Je laet me niet schrikke oor." in zo gieng Gieltje un tietje deur.
Hut eindigde dan altiet mit dat Wullum Gieltje onverwachts bie un aarm greep of in dur benun kneep, zodat Gieltje dur eige altiet un ongelok schrok. Op un zaterdagmiddag most Gieltje nog un vergete boodschap haele bie Kamerlieng in zei tegun Wullem "ik moet nog even un boodschap haelen bie Kamerlieng. Ik kom zo vrom."
Na verlaap van un tied kwam ze vrom in toen ze Wullem niet in de kaemer aantrof begon ze, zoals ze altied dee te roepen: "Wullem kom te voorschien, ik weet toch wel dat je weggekrope bint. Je laet me niet schrikke oor." Na dit een tiedje geroepe te hawen gebeurde dur tot verbaezieng van Gieltje niks. Ze dacht noe, dan is hie zeker een pakkie sjek of zo gaen haele. Ze pakte de krante en gieng rustig zitte leze.
Na een tiedje hoorde zij plotseling un angstig in benauwd stemmetje roepe: "Gieltje, Gieltje, ik zit in hut anrechtkassie en noe kan ik dur niet meer uut." Noe, toen had Gieltje de grootste lol. Maar toch vertrouwde ze het zaekie niet en riep: "Bluuf mar rustig zitte waer je zit." Mar toen hie mar niet te voorschien kwam, en bleef roepe, gieng ze toch effe kieke wat t'er aan de hand was. Noe, en daar zat Wullem, vastgeklemd in hut anrechtkassie. Hie kon geen kante op. Hut was nog zo'n ouwerwets houten anrechtkassie, in hoe hie zun eige daerin gefrommeld heit is me noe nog een raadsel.
Dur most un buurman an te pas komme om mit un biele un stik uut hut anrechtkassie weg te hakken. Pas toen kon hie uut z'n benarde posiesie worre bevrijd.

Wullem had de schrik te pakken en z'n lessie geleerd. Daernae is tie nooit meer voor Gieltje weggekrope.

Allemeale mar weer de groete van Jan van 't hoekie