Het is weer kersttijd. Dat betekent in Stad veel lichtjes en gezelligheid. Juist op tijd is de temperatuur buiten bijtend genoeg geworden om de warmte binnen knus en geborgen te laten aanvoelen. Het weer is nog niet helemaal verbroeikast.

Glühwein

Het is weer kersttijd. Dat betekent in Stad veel lichtjes en gezelligheid. Juist op tijd is de temperatuur buiten bijtend genoeg geworden om de warmte binnen knus en geborgen te laten aanvoelen. Het weer is nog niet helemaal verbroeikast. Een wandeling door het dorp is weer gezellig op een nostalgische manier. In de kerken zingt men zich warm en in de huizen drinkt men zich warm, terwijl je tenen buiten bevriezen. De kerken nodigen eenieder uit, er wordt geknutseld, er zijn feestjes. Met oud en nieuw is er weer feest op het strandje. Gezellig.

In Amerika is dit de tijd van de kerstman. Dat is een soort van ziekenfondssinterklaas die twintig dagen te laat komt, ronduit slecht gekleed gaat en waarschijnlijk helemaal niet eens echt bestaat. Maar ja, Amerikanen laten zich wel meer wijs maken. Het punt dat ik wil maken (nu ben ik over de kerstman begonnen, de schijnheilige schuinsmarcheerder, en nu dreig ik te verzanden in gescheld) is dat de kerstman volgens mij afbreuk doet aan het kerstfeest en dat ik blij ben met de huidige internationale politiek waarin meer en meer getwijfeld wordt aan Amerikaanse folklore. Weg met die schoorsteenvervuiler, die arctische leugenaar, die glühweindrinkende oplichter.

Zucht. Maar het is kerst en dan moeten we verdraagzaam zijn. Laat ik er daarom maar over ophouden. Op Stad is kerst nog gewoon een feest van licht, hoop en verwachting. En met de kerstdagen is het hier goed toeven. Toen we twee jaar geleden op dit eiland kwamen wonen en iemand ons vroeg wat we ervan vonden, antwoordden we dat het een gezellig en prettig eiland was. ‘Wacht maar totdat het winter wordt,’ kregen we te horen, ‘dan wil je weer zo gauw mogelijk weg.’ We zijn nu twee winters verder en … nee, ik heb er nog niets van gemerkt.

Johohohoost