Boekhouding
Sinds een paar maanden ben ik zelfstandig ondernemer. Ik moet er nog steeds een beetje van lachen. Wie mij een beetje kent, begrijpt dat ik niet in de wieg gelegd ben voor het onderhandelen over verzekeringscontracten, het bijhouden van iedere cent in een boekhouding of het overzien van een winst- en verliesrekening. Tegen adviesgevers hoor ik me ter verdediging keer op keer zeggen dat ik wel heel veel weet over de werking van het hart of over de behandeling van schimmeltenen. Toch word ik regelmatig mismoedig aangekeken als ik vraag wat nu eigenlijk BTW is of welk geld ik mag uitgeven aan leuke dingen. Het woord financieren, zo heb ik geleerd, betekent gewoon lenen, een tegoed behoort eigenlijk tot je bezit en de belastingdienst is de tegenstander.
Nu is het ook wel even bar en chaotisch in onze (de medische) sector, omdat de regering plotseling vindt dat we producenten zijn. Dus iemand met een hartinfarct is geen pechvogel maar een consument. We mogen de mensen niet meer gewoon genezen, we moeten ze ons product âzorgâ aansmeren. Dat product slijten aan de âverzekeraarsâ (let op de aanhalingstekens), is een hele kunst. Zeker voor iemand als ik, die blijft denken dat zorg een recht is. Ik ben een beetje ouderwets, maar genoeg daarover.
Ik heb dus amper verstand van geeltjeszucht of renteneurose. Alles wat ik van centen weet, is hoe je ze moet verwijderen uit een neusgat of een luchtpijp. Gelukkig heb ik tegenwoordig een adviseur die meer over belastingen, verzekeringen en personeelzaken weet. Hij lacht me voornamelijk uit als ik hem spreek, maar mijn onwetendheid is ongeneeslijk en hij zal nog een zware dobber aan me hebben, dus ik lach vriendelijk terug. Ik heb tenminste een vak geleerd, denk ik erbij. Bovendien weet ik één ding heel zeker: geld geneest niet.