StadsWeb

Stad meer dan droag brôôd

Content

StadsWeb
Joost mag het weten
Aangeboren

Onverstoorbaar noemt pappa me. Hij kan uren naar me kijken terwijl ik lig te slapen en dan vertelt hij aan mamma dat hij zo verbaasd blijft dat ik me nergens zorgen over lijk te kunnen maken. Dat ik zo rustig ben als een boeddha, zo zelfverzekerd als een popster en zo ongedwongen als een artiest. Ik weet niet echt wat hij met ‘zorgen’ bedoeld, maar het schijnt iets voor later te zijn. En het heeft iets te maken met onbekende dingen. Onbekende dingen verbazen mij de hele dag door, maar volgens mij is er een verschil tussen verbazing en zorgen.

Pappa heeft iets nieuws geleerd. Hij kan tegenwoordig raar naar me lachen. Hij is daar zelf erg trots op en doet het zodra hij me ziet. Om hem niet het gevoel te geven dat hij een beetje een stumper is, lach ik dan maar vrolijk naar hem terug. Ik begin wel langzaamaan te vermoeden dat mensen naar mate ze ouder worden, niet aangenamer worden. Als ze ouder worden krijgen ze dus zorgen en als ze lachen vinden ze dat een hele prestatie. Zelf heb ik helemaal niet het idee dat zorgen iets zijn dat ik zou willen hebben en lachen is me aangeboren. Bij wijze van spreken.

Wel leuk dat pappa zo een moeite voor me doet met zijn gelach. Ook zoiets dat bij ouder worden lijkt te horen: overal moeite voor moeten doen. Ik doe nergens moeite voor. Als ik honger heb, huil ik een beetje en hopla, mijn maagje wordt gevuld. Als ik moe ben, doe ik mijn ogen dicht en huppekee, ik word in mijn wiegje gelegd en ik krijg mijn knuffel om naar te lachen als ik wakker word. Nee, dat ouder worden zie ik eigenlijk niet zo zitten. Gelukkig denkt pappa daar hetzelfde over en vertelde hij me gisteren dat ik dat ook helemaal niet hoef te doen. Fiew.

Bram