StadsWeb

Stad meer dan droag brôôd

Content

StadsWeb
Joost mag het weten
Mel

Op de hoek van de Nieuwstraat met de Achterdijk staat het beeld van Mel Dale van een jongetje dat wijst met zijn vinger. En, zoals waarschijnlijk de meeste Stadtenaeren, vraag ik me elke keer als ik het beeldje passeer af waarheen het nu eigenlijk wijst. Ik kijk ook steeds in de richting van zijn priemende vingertje of ik iets zie dat in het verlengde ervan ligt. Maar ik kon nooit goed duiden wat het knaapje wil duiden. De wolken? De lucht boven het kruispunt?

Gisterennacht, toen ik niet kon slapen en over de Achterdijk wandelde, heb ik het geleerd. Geen enkele Stadtenaer had last van slapeloosheid, want de Nieuwstraat lag er verlaten bij. Toch had ik het gevoel niet alleen te zijn. Het was warm voor een oktobernacht en het was bijna windstil. Het beeldje van Mel stond waar het altijd stond, maar zijn armpje hing uitgeput langs zijn lichaam. Toen het me zag, keek het verschrikt op en hief het gauw zijn vingertje weer naar een ster. Maar het was te laat. “Ik zag het wel”, zei ik verbaasd. Het kereltje zuchtte, liep naar me toe en huilde een beetje. “Sinds Mel dood is, ben ik het een beetje kwijt.” Het keek me verdrietig aan en ik troostte het door te vragen of het over Mel wilde vertellen.

We hebben een paar uur in het perkje rond zijn sokkel zitten praten over zijn verdriet en over de zin van zijn bestaan. Toen het lichter werd, zagen we dat er woorden geschreven stonden op de steen waarop we zaten, “De mooiste creatie is de illusie.” De ogen van het beeldje werden groter en opgewonden riep het “Natuurlijk, dat is helemaal waar!” Het liep weer naar zijn sokkel, klom erop en wees enthousiast. “Waarheen wijs je nu?”, vroeg ik nog, maar het antwoordde niet. Maar ik begreep het best, het wijst naar Mel.

Joost