Tuin
Voor het eerst in mijn leven heb ik een tuin. Tijdens de studie woonde ik op kamers en erna op appartementen en nooit had ik een tuin. Aangezien het voor de eerste keer is dat ik tuinier, maak ik de ene botanische fout na de andere biologische blunder. Maar dat is allemaal niet erg, heb ik ontdekt. Al die planten zijn na verloop van tijd toch wel weer uitgegroeid en maak je het echt te bont dan wemelt het buiten de Stadsgrenzen van de tuincentra om gewoon weer een nieuwe boom of plant aan te schaffen.
De Stadtenaeren zien me begaan en groeten bemoedigend als ik de rozen in juli tot de grond toe snoei, de vlinderboom molesteer of de hortensia laat sterven van de dorst. Ik heb ook al gelijk een favoriete plant: de druif. Mijn vader deed me vroeger denken dat de druif in de ouderlijke tuin alleen nog leefde vanwege zijn diploma van de hogere landbouwschool en zijn onvolprezen talent. Maar ik heb inmiddels door dat een druif niet dood te krijgen is. En ik heb het geprobeerd, het is een soort van onkruid.
En hij is wel mooi geworden, de druif. Hij is enorm, wil de hele tuin bedekken en hij hangt berstens vol vruchtjes die eigenlijk gekrent zouden moeten worden, maar waarvoor ik te lui ben. Als ik wil oogst ik kilo's en kilo's.
Wel jammer dat ik niet van ongegiste druiven houd. Gelukkig ken ik een paar vogels die er wel pap van lusten. Mijn vader vindt dat ik zo een net over mijn druif moet spannen om de vogels geen kans te geven, maar ik geniet er juist zo van dat de enige plant in de tuin die succes kent zo veel aftrek vindt bij de plaatselijke fauna. Dat is volgens mij het echte tuin-gevoel.