StadsWeb

Stad meer dan droag brôôd

Content

StadsWeb
Joost mag het weten
Ziek

Pas nog heb ik vier dagen lang met negenendertig graden koorts op bed gelegen. Mijn vrouw vond het mannelijke vermogen tot zelfmedelijden bij koorts een goed onderwerp voor een column, maar ik geef haar niet haar zin. Ten eerste omdat ze ongelijk heeft en ten tweede omdat ik nog een veel stuitendere ontdekking gedaan heb.

Wat doe je als je zo zielig bent dat je niet eens rechtop kunt zitten; dan ga je wat liggen te zappen op je bed. Als je dat 's avonds doet is er altijd wel iets vagelijk interessants op de televisie. 's Middags liggen de zaken echter anders. De zieke mens wordt tegenwoordig gemarteld met de meest afstotelijke middagprogramma's. Spelletjes die zelfs te gemakkelijk zijn voor mijn nog ongeboren kindje, reclames voor belachelijke kettingen, ongezonde steunzolen en de meest bizarre hulpmiddelen voor mensen die willen afvallen en er niet de minste moeite voor over hebben, saaie sporten en documentaires over vliegtuigen, de hengelsport en scheepswrakken. Fifty-seven channels and nothin' on.

Wat denken ze nu? Ik voelde me al zo beroerd. Zit het UWV hierachter, die probeert de mensen uit de WAO te houden? Ik pleit voor een humanere middagprogrammering. Leuke uitzendingen over geschiedkundige zaken, films met Katharine Hepburn, cabaret, zo moeilijk lijkt me dat niet. Als het zweet uit je poriën spuit, heb je geen behoefte aan Oprah, Britney of Tineke de Nooy. Geen kussens die je hoofdpijn genezen, onderbroeken waar je buik dunner van wordt, hometrainers waar je niet moe op wordt. Dan wil je de glimlach van Meg Ryan of een grapje van Wim Sonneveld.

Ik zeg u, ik heb afgezien op mijn bed. Ik zag sterretjes als ik eruit kwam en bagger op de buis als ik erin bleef. Het was een vreselijke nachtmerrie. Wat was ik ZIELIG!

Joost