Cogito
Politiek is niets voor mij. Ik ben daar niet goed in. Ik heb wel eens een sporadische mening, maar met een paracetamolletje en even aanzien zakt dat dan doorgaans vrij snel weer af. Wie al een mening heeft, hoeft niet meer na te denken, is mijn gevoel. En als je niet meer nadenkt, is het einde snel zoek. Dan komen je angsten en je stresshormonen omhoog en voordat je het weet, wil je iemand pijn doen.
Sinds de oertijd proberen wij onze angsten te verjagen en cultuur is niets anders dan het scheppen van een veilig en menselijk thuis, waar je niet bang hoeft te zijn. Bij ons is het veilig; zoiets. Onze cultuur is ons allersterkste wapen tegen onze angst. En voor wie onze cultuur niet begrijpt ... moeten we dus geen angst voelen! Dan hadden we net zo goed barbaren kunnen blijven. Hadden we helemaal geen cultuur hoeven uit te vinden. Maar angsten zijn helemaal hip tegenwoordig. Angst voor Marokkanen, angst voor godsdienst, angst voor andere mensen die een mening hebben.
En dat blijkt dus in stemhokjes. Zelfs in Stadse stemhokjes wordt gestemd op iemand die alleen voor zijn eigen vrijheid is en bang voor de vrijheid van anderen. Toch angst! Snapt u dat? En wat moeten we daar nu mee? Moeten we dat analyseren, beamen, belachelijk vinden, toejuichen of al die angstige stemmers beschimpen? Geen van allen, denk ik. Meningen en angst, daar winnen we niets mee. Emotie en gevoel, daar moeten we het van hebben. We moeten iets voor hen voelen. Als ze bang zijn, moeten we met hen meevoelen. Ze zijn niet slecht of kwaadaardig, ze zijn bang. Dat mag best, dat is menselijk. Wees dus niet bang voor hen. Eigenlijk willen we allemaal hetzelfde.
